สุนัขสายพันธุ์ ดันเคอร์ (Dunker)

          สุนัขนั้นเป็นสัตว์ที่เอาไว้สำหรับหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นการเลี้ยงหรือการเอาไว้ในงานในลักษณะต่างๆ โดยที่สุนัขสำหรับการล่าสัตว์นั้นก็นับว่าเป็นอีกหนึ่งในสายพันธุ์สุนัขที่มีความน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง โดยอย่าง ดันเคอร์ ก็เป็นสุนัขสำหรับการล่าสัตว์ ที่ไม่ค่อยจะได้ยินชื่อเสียงของมันมานัก เเต่ก็เป็นอีกสายพันธุ์ที่มีเรื่องราวซึ่งเป็นที่น่าสนใจเเละน่าเรียนรู้อย่างยิ่ง



          โดยที่ Dunker นั้นมีอีกชื่อเรียกสายพันธุ์ของพวกมันว่า นอร์วีเจียน ฮาวนด์ โดยเป็นสุนัขที่มีโครงร่างเหมือนสุนัขอ้วน แต่แข็งแรงและดูสง่างาม ขนสั้นหนา มีสีแทนเป็นส่วนมาก ขนสีดำบนหลัง และสีข้างคล้ายลายหินอ่อน มีความอดทนต่ออากาศหนาวเย็น และปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมได้ดี ทำให้ได้รับการฝึกให้กลายมาเป็นสุนัขสำหรับการล่าสัตว์ตั้งเเต่สมัยโบราณเเล้ว

          โดยที่ ดันเคอร์ นั้นมีถิ่นกำเนิดในดินเเดนที่เป็นที่ตั้งของประเทศนอร์เวย์ในปัจจุบันช่วงศตวรรษที่ 18 โดยวิลเฮล์ม ดันเคอร์ ชาวนอร์เวีย์ ได้ผสมสุนัขพันธุ์รัสเซียน ฮาร์เลควิน ฮาวนด์ กับสุนัขล่าสัตว์ที่มีจมูกไว สุนัขดันเคอร์จึงค้นหากระต่ายด้วยการตามกลิ่นมากกว่าการใช้สายตา ทำให้นิยมเลี้ยงกันมากในหลายประเทศ โดยพวกมันถูกนำมาใช้งานครั้งเเรกด้วยการล่ากระต่ายป่า เเละสามารถทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเป็นอย่างยิ่ง จนเป็นที่ชื่นชมเป็นอย่างมาก เเละมีความเชื่อกันว่ามีสายเลือดของพันธุ์ฮาร์เลควิน ฮาวนด์ มากกว่า จึงมีขนสีดำลายหินอ่อน



          Dunker นั้นเป็นสุนัขที่มีลักษณะสูงประมาณ 47-57 เซนติเมตร เเละมีน้ำหนักประมาณ 16-22 กิโลกรัม โดยมีหัวยาว จุดตัดระหว่างหน้าผากกับจมูกทำมุมปานกลาง  หูยาว บางและนุ่ม ตาสีเข้มดูสุขุม  สีขนลายหินอ่อน  ขาหน้าตรง แข็งแรง หางยาวตรง  กระดูกขาแข็งแรง  รูปเท้ากระชับ  ช่วงอกลึก โดยมีสีหลายสีในตัว ทั้งสีขาว สีดำ สีฟ้าเมเปิ้ลเเละสีน้ำตาล โดยพวกมันจะมีนิสัยที่ฉลาดเป็นอย่างยิ่ง เเละเป็นมิตรอย่างมากอีกด้วย อีกทั้งมีความสามารถในการล่าทำให้ได้รับความนิยมในหมู่ของนายพรานเป็นอย่างมาก ซึ่งในปัจจุบันนั้นก็ยังคงมีการใช้งานพวกมันในการล่าสัตว์อยู่อีกด้วย แม้ว่าจำนวนจะน้อยลงก็ตาม

          โดยที่สุนัขสายพันธุ์อย่าง ดันเคอร์ นั้นนิยมเลี้ยงกันเป็นอย่ามากในประเทศนอร์เวย์เท่านั้น เพราะเป็นสุนัขเฉพาะกลุ่มเเละมีบางประเทศซึ่งอยู่ใกล้เคียงกันที่นิยมเลี้ยงเช่นกันเเต่มีจำนวนไม่มากนัก ส่วนในประเทศไทยนั้นเเทบจะไม่รู้จักพวกมันเลยก็ว่าได้ จึงทำให้ไม่มีการเลี้ยงพวกมันเเต่อย่างใด