“หมา”หรือสุนัขเป็นสัตว์เลี้ยงตั้งแต่อดีตกาลผ่านมาหลายยุคหลายสมัยถึงยุคปัจจุบัน ซึ่งหมาก็ยังคงดำรงความซื่อสัตย์และจงรักภักดีเอาไว้ในสายเลือดของมันที่มีต่อเจ้าของไม่เสื่อมคลาย 
           แต่ก่อนนั้นมนุษย์เลี้ยงสุนัขเอาไว้เพื่อใช้ประโยชน์โดยการเฝ้าฝูงสัตว์ ล่าสัตว์ เฝ้าสวน เฝ้าไร่ และที่สำคัญเลี้ยงไว้ด้วยความรัก แต่ปัจจุบันกลับกลายเป็นว่าเจ้าของที่พวกมันเคารพและซื่อสัตย์เป็นคนทำลายน้ำใจของมันโดยสิ้นเชิง เลี้ยงพวกมันเพียงเพราะว่า ตอนเด็กๆดูน่ารัก น่าเอ็นดู หรือการเลี้ยงไม่ได้ตั้งใจเพราะต้องการตามใจลูก เลี้ยงโดยไม่ได้รักมันจากใจจริง เพราะว่า “เบื่อ”

           เมื่อหมดความรัก พอพวกมันโตขึ้น ดูขี้เหร่ไม่น่ารัก ซน เกเร ดุ กัด ทำลายข้าวของ ขี้โรค หรืออะไรก็ตามที่มนุษย์สรรหามาเพื่อเพราะต้องการจะทิ้งพวกมันอยู่แล้ว
           

           แล้วเมื่อพวกมันถูกอัปเปหิออกจากรั้วบ้าน จาก "หมาบ้าน” ก็กลายเป็น ”หมาจรจัด” โดยที่มันไม่อยากจะเป็นแม้แต่น้อย และเหตุนี้จึงกลายเป็นปัญหาของสังคมในปัจจุบัน ถึงจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไรก็ทำได้ยากเพราะมนุษย์มุ่งประเด็นไปที่สุนัข แต่ไม่มองเลยว่าที่จริงแล้วใครกันที่สมควรรับผิดชอบกับปัญหาเหล่านี้

           หมาถูกนำไปทิ้งที่ไหน? เจ้าของคงคิดว่าที่ไหนก็ได้ที่มีอาหารเพียงพอที่จะไม่ให้หมาอดตาย ดูเหมือนว่าเจ้าของจะมีความคิด แต่เปล่า กลับสร้างปัญหามากขึ้นเท่านั้น วัดอาจจะเป็นความคิดแรก ซึ่งเจ้าของอาจจะคิดว่าวัดนั้นดีที่สุดสำหรับมัน แต่วัดเองก็ไม่สามารถที่จะดูแลหรือหาอาหารมาเลี้ยง ”หมาวัด” เหล่านี้ได้ทั้งหมด แถมยังส่งมันไปสนามรบอันดุเดือดของ ”หมานักเลง” ที่ต้องต่อสู้เพื่อหาอาหารที่มีอยู่อย่างจำกัด ต้องปรับตัวให้เข้ากลับกลุ่มสุนัขเจ้าถิ่นเพื่อความอยู่รอด หากไม่สามารถเข้ากับพวกมาเหล่านั้นได้ ความหมายเดียวคือ ตาย..
 
           หากเจ้าของไม่มีความคิด ไม่มีความกรุณา สงสาร เพียงแต่ต้องการกำจัดทิ้งแล้วปล่อยพวกมันกลายเป็น ”หมาข้างทาง” บนท้องถนนที่แสนน่ากลัว อันตราย การอาศัยอยู่อย่างไร้จุดหมาย ทำให้พวกมันต้องพบเจออุบัติเหตุบ่อยครั้ง มักถูกรถยนต์วิ่งทับเป็นประจำ ระหว่างข้ามถนนหรือแม้กระทั่งนอนหลับอยู่บนขอบข้างทางยังไม่เว้นถูกรถชน กลายเป็น ”หมาเน่า” ปล่อยกลิ่นอบอวล นอนอืดตายอยู่ข้างทาง เป็นภาพที่ไม่น่ามอง โดยไม่มีใครสนใจที่จะนำมันไปฝังลงดินแม้แต่น้อย คงจะมีแต่เทศบาลที่ทำได้แค่ทิ้งลงถังขยะเท่านั้น กลายเป็น ”หมาขยะ” ที่ไม่มีใครเหลียวและ             

          สิ่งที่โหดร้ายที่สุดที่ต้องเกิดขึ้นกับเจ้าหมาเหล่านี้ คือการกลายมาเป็นอาหารอันโอชะของเหล่าคนชอบของแปลก กลายมาเป็น ”หมาอร่อย” ที่เหล่านักเปิบพิสดารนั้นชื่นชอบ การขายสุนัขแล้วกำจัดพวกมันโดยวิธีนี้ เป็นวิธีที่โหดร้ายทารุณที่สุด แววตาที่อ่อนแสงแสดงความเป็นมิตรรอคอยความช่วยเหลือ ที่ฉายออกมาให้เห็นก่อนที่จะถูกเชือดทิ้ง ชีวิตที่ดูหมดหวัง.. ซึ่งความหวังที่มันเคยมีมาทั้งหมดนั้นได้หายไปตั้งแต่เจ้าของที่มันรักปล่อยทิ้งมันไปตั้งแต่แรกแล้ว
               
           ความหมายของคำว่า ”หมา” ที่จริงแล้วเราตีความไว้อย่างไรกันแน่ หมาโง่ หมาวัด หมาจรจัด หรืออะไรก็ตาม แต่ความหมายของมันที่ได้แสดงออกมานั้นมันไม่ยากที่จะเข้าใจแม้แต่น้อย ความจริงใจ ไม่เสแสร้ง จงรักภักดี ซื่อสัตย์ ที่สำคัญหมามันไม่สนใจหรอกว่าเจ้าของมันจะขี้เหร่ พิการ เป็นขโมย เป็นอาชญากรรม หรืออะไรก็ตาม สิ่งเดียวที่มันคิดคือ “รัก” ยิ่งกว่าชีวิตของมันเอง ถึงจะเป็น ”หมาน่าโง่” ที่ไม่มีใครเหลียวแล ละทิ้งพวกมันอย่างไม่มีความอาลัยอาวรณ์ เพียงเพราะว่าไม่รักมัน แต่หมามันไม่มีเหตุผลอะไรนอกเหนือไปจากเป็น ”หมาที่รักเจ้าของอย่างสุดหัวใจ”

ที่มา exteen blog